Cookie voorkeuren instellen

Wij gebruiken voor deze website cookies. Een cookie is een klein bestand dat wij meesturen met pagina's van deze website. Uw browser slaat deze op uw apparaat op. Wij gebruiken deze cookies om www.werkenbijgeldersevallei.nl zo gebruiksvriendelijk mogelijk te maken.

Lees meer over ons cookiebeleid.

Twee dokters: samen thuis en nu ook samen ‘uit’

31 augustus 2022

Na vijfentwintig jaar Ziekenhuis Gelderse Vallei hangen gynaecoloog Rosemarie Laan en internist-endocrinoloog Rik Heijligenberg hun doktersjassen aan de wilgen, zoals dat heet. Dat ze samen afscheid nemen, is geen toeval: ze zijn al sinds 1976 bij elkaar. ‘Highschool sweethearts, al vanaf de vierde klas middelbare school’, vertelt Rosemarie. ‘Waarschijnlijk weten veel mensen dat niet eens, want op het werk trokken we zelden met elkaar op’, zegt Rik. Hun vertrek blijft in elk geval niet onopgemerkt.

Al wekenlang ontvangen ze kaarten, cadeaubonnen, flessen en bloemen, veelal van patiënten die hun vertrekkende dokter willen bedanken. ‘Vooral patiënten met wie je al jaren een band hebt willen graag iets geven. Had niet gehoeven natuurlijk, maar toch ook mooi als ik zie hoe de hele tafel vol staat’, licht Rik toe. Een terug- en vooruitblik met twee artsen die met genoegen plaatsmaken voor hun opvolgers.

Als jullie terugkijken, welk deel van je werk vond je dan het mooiste?

Rik: ‘Lastig kiezen… Driekwart van mijn poli-werkzaamheden betrof diabeteszorg. Heel vaak kwamen er jonge mensen in mijn spreekkamer, mensen die nog volop in het leven staan, met de diagnose diabetes type 1. Die ziekte zet iemands leven helemaal op z’n kop. De kunst is dan om in overleg met de patiënt een behandeling te vinden waar hij zich het beste bij voelt. Uitzoeken wat bij de ander past zodat hij zo normaal mogelijk verder kan, hoe complex de situatie ook is. Dat doe ik graag.’

Rosemarie: ‘Ik heb me in de loop der jaren steeds verder gespecialiseerd in verloskunde. Ik maakte veel echo’s, begeleidde zwangerschappen en natuurlijk ook de bevallingen. Ik hoor van anderen dat ik tijdens stress en chaos rustig blijf en tegelijk heel doortastend kan zijn. Ik heb ook allerlei andere taken gehad, maar de verloskunde staat het dichtste bij mij.’

25 jaar terug in de tijd: hoe begon het voor jullie?

Rosemarie: ‘In die tijd lagen de banen niet voor het oprapen. Rik vond als eerste werk hier in Ziekenhuis Gelderse Vallei, bij interne geneeskunde. Toen heb ik het erop gewaagd. Ik belde gewoon op, of ze misschien ook voor mij een plek hadden. Bleek dat ze heel graag een vrouw binnen de vakgroep gynaecologie wilden, ik werd gelijk met open armen ontvangen. Dat gevoel dat ik hier welkom was, is niet verdwenen. Ik voelde mij altijd gesteund en gewaardeerd. Binnen en buiten de vakgroep.’

Rik: ‘Bij mij klikte het ook gelijk met m’n maten. Als je terugblikt, zie je hoe veel er in 25 jaar is veranderd. Er was bijvoorbeeld nog geen diabetespoli. We hebben in de loop der jaren een multidisciplinaire diabetespoli opgebouwd die nu bij de beste van ons land hoort. Daar ben ik echt trots op! Net als op de goede sfeer. Veel mensen zeggen dat ik daar aan bijdraag: dat ik veel aandacht geef en problemen snel bespreekbaar maak. Fijn om zulke dingen terug te horen.’

Jullie beroep heeft ook schaduwkanten. Niet elke patiënt is te helpen. Hoe ga je daarmee om?

Rosemarie: ‘Als je alles hebt gedaan wat je kon om iemand te helpen, maar er is geen genezing of herstel meer mogelijk, dan moet je er vrede mee hebben. Dan kun je alleen nog voor goede begeleiding zorgen.’

Rik: ‘Het hielp ons dat we er thuis aan de keukentafel over konden napraten. Je begrijp direct waarom sommige gebeurtenissen zo indrukwekkend zijn. Waarom het de ander bezighoudt. Af en toe maken we heel heftige dingen mee. Die draag je dan toch wel enkele dagen met je mee.’

Rosemarie: ‘We konden het gelukkig ook bij onze naaste collega’s kwijt en bij verpleegkundigen of andere teamleden. We hebben een fijn ziekenhuis. Tot en met de portier aan toe, die me ’s ochtends altijd goedemorgen wenst.’

Na 25 jaar zwaait de deur achter jullie dicht. Wat nu?

Rik: ‘Volgens mij stoppen we op een hoogtepunt. Het gaat goed en we voelen ons nog jong en fit. We krijgen nu de vrijheid om te fietsen en te reizen. En er wachten ons ook mantelzorgtaken.’

Rosemarie: ‘Ik blijf nog een tijdje poli draaien om echo’s te maken. Maar geen nachtdiensten meer, gelukkig. Ik zal de hectiek van de verloskamers zeker missen, maar ach, er zullen genoeg mooie leuke andere dingen voor in de plaats komen.’

Rik: ‘Er staan jonge artsen te popelen om ons werk over te nemen. Dat is prima, we maken met alle plezier plaats.’

Nieuwsoverzicht
Complementary Content
${loading}